02 Feb Μια βόλτα στον αέρα

Μία βόλτα στον αέρα

Μια βόλτα στον αέρα

Το ζήτημα δεν είναι πού κοιτάς, αλλά τί βλέπεις.

Περπατώντας μια βόλτα στον καθαρό αέρα κάποιας εξοχής, αναπνέοντας δέντρα και μυρίζοντας χρώματα, τα βήματά σου μαθαίνουν το μέτρημα, σκέφτεσαι με όρους κελαρυστού νερού: δυνατά, ρυθμικά, ρέοντα. Κυλάς προς τα ‘κει όπου η πηγή ορίζει. Αφήνεσαι στην ομορφιά της φύσης να οξύνει τη διαύγεια της ματιάς σου. Κοιτάς όχι για να βρεις, μα για να βρεθείς. Κι είναι τότε –μόνο τότε, αν αφεθείς– που βλέπεις αυτό που είναι ήδη εκεί, την σπουδαία διάκριση: ένα στεφάνι από σγουρά κλαδιά και φωτεινά φύλλα, ολοστρόγγυλο, καλεστικό, που μοιάζει να πλέχτηκε καθ’ αυτόν τον τρόπο κόσμια κι ηθελημένα, και που, σαν ένα ανοιχτό παράθυρο αστήριχτο από τοίχους, χωρίζει το τοπίο, κι εσένα τον ίδιο, στα δύο: στο έξω σου κενό και στο μέσα σου τραγούδι. Ίσως αν το πεις λίγο πιο φωναχτά, με φυσικότητα, να λυγίσουν οι διαχωριστικές γραμμές που συγκρατούν τα προσχήματα. Και να τιναχτούν κίτρινα και πορτοκαλιά και φρέσκα πράσινα φύλλα μια βόλτα στον αέρα σου.

(Ιωάννα Δ.)

Μία βόλτα στον αέρα