29 Nov Βλέπω κατευθείαν στις ψυχές των ανθρώπων!

Αναδημοσίευση άρθρου της Εφημερίδας ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ. Αξίζει να το διαβάσετε.

«Να παίρνεις τη ζωή στα χέρια του, να τη στύβεις σαν πορτοκάλι και να την πίνεις μέχρι την τελευταία της σταγόνα». Η φράση αυτή αποτελεί οδηγό ζωής για την 17χρονη Στέλλα Μιχολίτση, μαθήτρια της Γ’ τάξης του Λυκείου Βελεστίνου, που η έλλειψη όρασης δεν στάθηκε εμπόδιο στα όνειρά της. Η αεικίνητη Στέλλα με τα μάτια της ψυχής και με τον δυνατό της χαρακτήρα καταφέρνει να βγει νικήτρια σε καθημερινή βάση, πετυχαίνοντας ό,τι θέτει ως στόχο.

Ντροπαλή, σεμνή αλλά με δυνατό λόγο και με μια θέληση για ζωή και μάθηση που αφήνει τους άλλους άφωνους, η Στέλλα Μιχολίτση εδώ και χρόνια τουλάχιστον στη μικρή κοινωνία του Βελεστίνου έχει γίνει «μασκότ» ελπίδας.

Η 17χρονη γεννήθηκε τυφλή, ωστόσο αυτή της η αναπηρία δεν της έβαλε φραγμούς στα όνειρά της.

Από τα 4 της χρόνια ασχολείται με τη μουσική, παίζοντας φλογέρα και πιάνο. Πριν από δύο περίπου χρόνια στη διπλανή αίθουσα του Ωδείου στο Βόλου άκουσε κάποιους μαθητές να τραγουδούν το τραγούδι του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα «Έλα ψυχούλα μου». Από εκείνο το δευτερόλεπτο η Στέλλα κατάλαβε ότι το τραγούδι θα ήταν η μεγάλη της αγάπη. Παράλληλα το επόμενο «καμπανάκι» για την ενασχόλησή της με το τραγούδι ήταν όταν κάποιος συγγενής της την άκουσε κάποια στιγμή να παίζει φλογέρα και να τραγουδά ένα βλάχικο τραγούδι. Το μήνυμα ελήφθη για τη Στέλλα.

Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ βρήκε τη 17χρονη και έμαθε για τη ζωή της, την καθημερινότητά της αλλά και τα πολλά της ενδιαφέροντα.
Το όνομα της Στέλλας συζητείται εδώ και χρόνια στο Βελεστίνο. Φέτος όμως η παρουσία της στο χώρο διασκέδασης «Όσο πατάει η γάτα», στη νέα ιχθυόσκαλα στο Βόλο, έκανε τη διαφορά.

«Πέρυσι τραγουδούσα σε μια καφετέρια στο Βελεστίνο. Φέτος όμως το μαγαζί αυτό δεν άνοιξε. Με συνομιλίες του πατέρα μου, βρήκαμε την ιδιοκτήτρια του «Όσο πατάει η γάτα», η οποία είχε μάθει για μένα και με πολλή ευχαρίστηση με πήρε στη δουλειά. Τραγουδάω εκεί κάθε Παρασκευή. Εάν δεν τραγουδούσα, θα ένιωθα μεγάλο κενό μέσα μου. Χωρίς το τραγούδι αισθάνομαι ότι πιέζομαι. Εκφράζω πολλά πράγματα που έχω μέσα μου κι εκτονώνομαι.

Με γεμίζει που όταν τραγουδάω βιώνουν κι άλλοι αυτό που βιώνω εκείνη τη στιγμή κι εγώ. Έρχονται πολλοί και με συγχαίρουν και όταν με χειροκροτούν αισθάνομαι ικανοποίηση, μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω. Το χειροκρότημα όμως δεν είναι η μόνη ανταμοιβή του καλλιτέχνη. Όταν θα πεις ένα ερωτικό κι ένα ζευγάρι αγκαλιαστεί, αυτό είναι πολύ μεγάλη υπόθεση», είπε χαρακτηριστικά η Στέλλα.

Αυτή την περίοδο η νεαρή τραγουδίστρια ψιθυρίζει το «12» της Άννας Βίσση, το οποίο χαρακτήρισε ως το αγαπημένο της αυτή την περίοδο. Αυτό γιατί είναι άκρως συναισθηματικό κομμάτι και μάλιστα το είχε ερμηνεύσει πέρυσι στην παράσταση του τμήματος Ελληνικού Τραγουδιού Δημοτικού Ωδείου Βόλου στην Παλιά Ηλεκτρική.

Θαυμάζει τον Αλκίνοο Ιωάννίδη, τη Χαρούλα Αλεξίου, όμως και ο Δημήτρης Μητροπάνος είναι ένας από τους αγαπημένους της τραγουδιστές.

Όπως σημείωσε τραγουδάει συνεχώς. Ό,τι κι αν κάνει, όπου κι αν βρίσκεται. Ακόμη και όταν διαβάζει ακούσει ιταλικά τραγούδια ή μελωδίες της φύσης, ενώ και στην καφετέρια όταν πηγαίνει με τις φίλες της ψιθυρίζει διάφορα τραγούδια.
«Πάντα όταν τραγουδάω εκφράζω τα συναισθήματά μου. Το τραγούδι για μένα είναι τρόπος ζωής», είπε χαρακτηριστικά η Στέλλα.

Οι μεγάλες της αγάπες

Η Στέλλα εκτός από το τραγούδι έχει πολλές αγάπες. Τα τελευταία δύο χρόνια παίζει δύο φορές την εβδομάδα γκόλμπολ με τα μέλη του Σωματείου Μάγνητες Τυφλοί. Πρόκειται για ένα παραολυμπιακό άθλημα για τυφλούς αθλητές και η ομάδα που είναι η Στέλλα ονομάζεται «Πειρατές».

Εκτός από το γκόλμπολ η 17χρονη χορεύει κάθε Παρασκευή λάτιν, πάλι με τα μέλη του Σωματείου, χορός που της αρέσει ιδιαιτέρως.

Οι ασχολίες της όμως δεν σταματούν εδώ. Τρελαίνεται για το ποδόσφαιρο και είναι μεγάλη φίλαθλος του Ολυμπιακού Πειραιώς. Πρόσφατα ένας γνωστός τής χάρισε ένα εισιτήριο διαρκείας του Ολυμπιακού Βόλου, γεγονός που την έκανε να πετάει στα σύννεφα. Η αίσθηση του αθλητισμού αλλά και η ενέργεια του χώρου είναι στοιχεία που την ενθουσιάζουν.
Βέβαια η Στέλλα δεν είναι ξεκομμένη από την εποχή. Πολλές ώρες την ημέρα ασχολείται με το facebook, όπου μιλά κι επικοινωνεί με τους φίλους της, επισκέπτεται διάφορες ιστοσελίδες και θέλει να ενημερώνεται διαρκώς για ό,τι συμβαίνει.
Η Στέλλα δεν μπορεί να μείνει σπίτι. Όπως εξομολογείται της αρέσει να βγαίνει και να διασκεδάζει με τους φίλους της, να χορεύει και να τραγουδά, να απολαμβάνει τον καφέ της αλλά και να μένει σπίτι με τους φίλους της.

Έχει όμως ελεύθερο χρόνο; «Ελεύθερος χρόνος για μένα είναι να ακούσω μουσική και να γράψω ημερολόγιο ή να γράψω ένα ποίημα που βγαίνει μέσα από την δική μου καθημερινότητα», σημείωσε η Στέλλα, η οποία έχει γράψει πολλά διηγήματα, τα οποία όμως δεν επιθυμεί ούτε να εκδώσει αλλά ούτε και να τα δείξει ακόμη και στην οικογένειά της.

Η 17χρονη φοιτά στο Γυμνάσιο Βελεστίνου στη Γ’ τάξη και στόχος της είναι να εισαχθεί στο Παιδαγωγικό Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Ο λόγος; «Με ενδιαφέρει η Ειδική Αγωγή, γιατί ζω μέσα σ’ αυτό τον τομέα και πιστεύω ότι μπορώ να προσφέρω».

Μιλώντας λίγο περισσότερο για την ιδιαιτερότητά της, όπως τη χαρακτηρίζει, σημειώνει: «Γεννήθηκα τυφλή, αλλά αυτό δεν με έχει επηρεάσει καθόλου, ούτε εμένα, γιατί έμαθα να ζω έτσι, ούτε όμως και τους συμμαθητές μου τους επηρέασε, ίσως γιατί δεν τους άφησα εγώ να τους επηρεάσει. Δεν μ’ αρέσει να λέω ότι έχω αυτό το πρόβλημα και να επαναπαύομαι σ’ αυτό. Ποτέ δεν με πείραξαν, ποτέ δεν με ενόχλησαν, ποτέ δεν άκουσα διάφορα σχόλια. Παλιά ακόμη και ένα μικρό πρόβλημα να είχα το θεωρούσα βουνό. Όμως με τόσα που ακούμε από τις τηλεοράσεις θεωρώ ότι το δικό μου πρόβλημα, αν θα το χαρακτήριζα έτσι, είναι πολύ μικρό κι ασήμαντο».

Η ίδια χρωστά για την πορεία της μέχρι στιγμής ένα μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένειά της και κυρίως στον πατέρα της, στους δασκάλους και καθηγητές της.

Θέλοντας τέλος να στείλει ένα μήνυμα σε όλους εκείνους που έτυχε να έχουν κάποιο πρόβλημα η Στέλλα αφιέρωσε τους παρακάτω στίχους ενός ποιήματος που έγραψε όταν φοιτούσε στην Α’ τάξη του Γυμνασίου:

«Δεν έχω αυτιά, ε και ακούω καλύτερα απ’ όλους τη φωνή της ψυχής μου μέσα μου. Δεν έχω ματάκια, ε και βλέπω καλύτερα απ’ όλους πόσο όμορφος είναι ο κόσμος όταν με ξυπνάει το πρωί το απαλό αεράκι και η ζεστή ανάσα του ήλιου. Δεν έχω ποδαράκια, ε και τρέχω καλύτερα απ’ όλους με τη σκέψη την ταξιδιάρα. Έχω καρδιά που χωράει όλο τον κόσμο, έχω ψυχή λιονταριού γερή και θαρραλέα, έχω χέρια να αγκαλιάσω όλη τη γη».

Πηγή: http://www.taxydromos.gr