14 Sep Ευάγγελος Κάβουρας ένας νέος Εραστής της τέχνης

Η ομάδα του fifo.gr βρήκε και πήρε συνέντευξη απο τον συγγραφέα της θεατρικής παράστασης “Ήταυρος στο υγρό μάτι της Θεσσαλικής γης” Ευάγγελο Κάβουρα στο Βόλο.

Ποιο ήταν η πηγή της έμπνευσης σας για τη συγγραφή του έργου “Ήταυρος στο υγρό μάτι της Θεσσαλικής γης”;

Μα φυσικά η ίδια η λίμνη. Και η άγνοια… (χαμογελάει με νόημα) Όχι η άγνοια κινδύνου. Η άγνοια για το ίδιο το θέμα. Δε μπορούσα να συγχωρέσω τον εαυτό μου που διανύω την τρίτη δεκαετία ζωής και δεν ήξερα πράγματα αρκετά για αυτή τη μεγάλη λίμνη στο Νομό Μαγνησίας, όπου μεγάλωσα, και η οποία χάθηκε. Φυσικά όταν εκτυλίσσονταν τα γεγονότα της αποξήρανσης εγώ δεν υπήρχα καν ούτε σα σκέψη στο κεφάλι των γονιών μου. Κι έπειτα στο σχολείο, στις παρέες δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου ποτέ αυτό το θέμα. Και ξαφνικά σχεδόν, οι μεταπτυχιακές μου σπουδές και η επαγγελματική μου ενασχόληση με την περιφερειακή και τοπική ανάπτυξη έφεραν μπρος μου τη λίμνη. Η Κάρλα, αυτή, ήρθε και με βρήκε. Την περίοδο που ξεκινούσε η επανασύσταση της και μονόστηλα άρθρα γράφονταν γι’ αυτή στον τοπικό τύπο. Κι έπεσα με τα μούτρα στη μελέτη. Εκεί ανάμεσα στις γραμμές βιβλίων κυρίως επιστημονικού χαρακτήρα, γεωλογικού και λιμναίου ενδιαφέροντος, άρχισα να βλέπω τους ήρωές μου, την πλοκή, την ιστορία αγάπης. Κάποιο βράδυ σε ένα όνειρό μου όλα πήραν μορφή. Κι από εκεί και πέρα όλα πήραν το δρόμο τους φυσικά. Ή μάλλον ένα ποτάμι, σαν το ποτάμι που βάλθηκε να ξαναγεμίσει τη λίμνη με νερό.

Η αποξήρανση της λίμνης επέφερε μια σειρά από αλλαγές στο περιβάλλον και στην κοινωνία των γύρω περιοχών. Η Κάρλα θα ξαναζήσει;

Η Κάρλα πρέπει να ξαναζήσει. Και να ξαναζήσει με τη μορφή που είχε. Οι αρμόδιοι, οι επιστήμονες και οι πολιτικοί ξέρουν καλύτερα το πως, το γιατί και το αν τελικά θα ζήσει. Εγώ αναβίωσα τη λίμνη στις αράδες μου. Η πένα φυσικά είναι δύναμη, ειδικά στο σανίδι η δύναμη αυτή πολλαπλασιάζεται. Αλλά για την υλοποίηση του οράματος υπεύθυνοι είναι αυτοί που προανέφερα. Μακάρι να είναι και φωτισμένοι ώστε να μην εγκαταλείψουν την προσπάθεια που έχει αρχίσει και αντιθέτως μάλιστα να την εντείνουν.

Η συγγραφή ενός θεατρικού ντοκιμαντέρ είναι δύσκολη δεδομένου ότι απαιτεί την εκτέλεση έρευνας. Πόσο δύσκολη ήταν η διαδικασία συλλογής στοιχείων; Συναντήσατε δυσκολίες; Αν ναι περιγράψτε μας μερικές από αυτές.

Αν έχεις τους ανθρώπους να σε στηρίξουν οι δυσκολίες ξεπερνιούνται. Στη βιβλιογραφική λοιπόν έρευνα αλλά και την επιτόπια και πάνω απ’ όλα στην ενθάρρυνση να συνεχίσω είχα υποστηρικτές τον Πρόεδρο και την Υπεύθυνη Παιδαγωγικών Θεμάτων του “Κέντρου για τη Μελέτη και Προστασία του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς στη λίμνη Βοιβηίδα – Κάρλα” κ. Σωτήρη Γκανάτσιο και κα Σταματία Μωραϊτη αντίστοιχα. Αυτοί μου παρείχαν τις αρχικές πηγές για τη συλλογή δεδομένων. Η βασικότερη δυσκολία ήταν να εντοπίσεις τους ανθρώπους που θα σου εξιστορούσαν τις αφηγήσεις τους τις σχετικές με τη λίμνη, καθώς ήδη μισός αιώνας είχε περάσει από την αποξήρανση, από την περίοδο δηλ. που ξεκινάει η ιστορία. Και πολλά στόματα ήταν σφραγιστά. Χρειάστηκε υπομονή για να τους πείσω για το ειλικρινές μου ενδιαφέρον. Ξέρετε είναι μια πορεία που διήρκησε ένα χρόνο και η οποία έγινε αφιλοκερδώς και τελείως εθελοντικά με μόνο όραμα την αφύπνιση του ντόπιου στοιχείου αλλά και του ευρύτερου προκειμένου να αναβιώσει η λίμνη.

Η αποξήρανση της λίμνης ολοκληρώθηκε το 1962, ανάμεσα στο κοινό που παρακολούθησε το έργο βρέθηκαν άνθρωποι που έζησαν τη λίμνη. Πως νοιώθει ο συγγραφέας ενός θεατρικού ντοκιμαντέρ του οποίου “ήρωες” βρίσκονται πάνω αλλά και κάτω από τη σκηνή;

Δώσαμε αρκετές παραστάσεις. Σε θεατρικούς χώρους, εσωτερικούς και υπαίθριους, συμβατικούς αλλά και σε μουσειακούς χώρους. Η παράσταση όμως που ζήσαμε στο Μουσείο Λιμναίου Πολιτισμού στο παρακάρλιο χωριό των Καναλίων θα μου μείνει αξέχαστη για αυτόν ακριβώς το λόγο. Ήταν η πρώτη μας παράσταση, η πρεμιέρα, και πραγματοποιήθηκε εκεί ως ελάχιστο φόρο τιμής στους ντόπιους που ήταν συνάμα η έμπνευση και η στήριξή μας. Και όντως, ανάμεσα σε αυτούς που είχαν προσέλθει από άλλες περιοχές, οι ντόπιοι ήταν πολλοί και η συγκίνησή τους μεγάλη. Δε σας κρύβω ότι έπαθα σοκ σχεδόν, χωρίς να υπερβάλλω, όταν ήρθαν στο τέλος της παράστασης να μας εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους. Με ζεστά δάκρυα χαράς και συγκίνησης στα μάτια τους και τρεμάμενα χέρια στη χειραψία τους, δεν ήθελα πολύ να αρχίσω να βουρκώνω κι εγώ, ίσα που κρατήθηκα μέχρι να αποσυρθώ στα παρασκήνια για να ξεσπάσω σε κλάματα. Το ομολογώ. Μας εκμυστηρεύτηκαν ότι περίμεναν κοντά μισό αιώνα για μια δικαίωση, έστω συμβολική πάνω στο σανίδι. Στους ήρωες πάνω στη σκηνή έβλεπαν τους ίδιους και τους δικούς τους ανθρώπους. Δεν έχω νιώσει πιο συγκινημένος και περήφανος τολμώ να πω στη ζωή μου. Και όλα τα χρωστάμε σ’ εκείνους, στους οποίους και αφιερώνουμε όλο αυτό το μακρύ εθελοντικό μας ταξίδι.

Στην παράσταση σας κάνατε χρήση νέων τεχνολογιών όπως videoart και ηχητικά ντοκουμέντα. Ποια είναι η άποψη σας για την χρήση νέων τεχνολογιών στις θεατρικές παραστάσεις;

Στην εποχή της κυριαρχίας της εικόνας παρόμοιες καινοτομίες κρίνονται πλέον απαραίτητες. Στην παράστασή μας όμως η χρήση των νέων τεχνολογιών ήταν ανάγκη που προέκυπτε πέρα από την επιταγή της μόδας. Αφού στόχος μας ήταν να παρουσιαστεί κατ’ ουσίαν ένα θεατρικό ντοκιμαντέρ, η χρήση του videoart, των ηχητικών και οπτικών ντοκουμέντων ήταν απαραίτητη. Θεωρώ ότι οι νέες τεχνολογίες έχουν θέση στο θέατρο, όχι κατ’ ανάγκη πάντα, αλλά όταν το ζητάει το κείμενο και στα πλαίσια του μέτρου ότι: αποτυπώνουμε το θεατρικό κείμενο πιότερο στο σανίδι και λιγότερο στο πανί.

Ευάγγελος Κάβουρας

Πέρα από συγγραφέας είστε και ερασιτέχνης ηθοποιός. Πείτε μας μερικά λόγια για την εμπειρία σας ως ερασιτέχνης ηθοποιός. Πείτε μας μερικά λόγια την ομάδα σας.

Και στους τρεις όρους μπροστά -συγγραφέας, ερασιτέχνης, ηθοποιός- νιώθω τόσο μικρός αναλογιζόμενος τα επιτεύγματα άλλων. Ας ελπίσω κι ας μου ευχηθώ μόνον ότι είναι ένα ταξίδι στην αρχή του οποίου είμαι κι έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά του. Οι ανηφόρες, οι κατηφόρες είναι όλες καλοδεχούμενες. Να σημειώσω ότι με το θέατρο ως ηθοποιός δε μου’χε περάσει ποτέ πριν απ’ τον νου να ασχοληθώ, απλά κόλλησα το μικρόβιο στο εγχείρημά μου να συμμετέχω σε μαθήματα διάφορων θεατρικών εργαστηρίων με αρχικό μου σκοπό να μάθω στον εαυτό μου να γράφει για το θέατρο κάποια στιγμή. Ως προς το δεύτερο που με ρωτάτε, η ομάδα του Ηταύρου είναι μια ομάδα που δεν προϋπήρχε ως τέτοια αλλά τη συνέθεσα εγώ με τη συμμετοχή ηθοποιών που γνώριζα από τους διάφορους τοπικούς θιάσους που είχα συνεργαστεί ή απλά παρακολουθήσει. Κάπου 4-5 θεατρικές ομάδες μου “δάνεισαν” το καλύτερό τους έμψυχο υλικό για την υλοποίηση του Ηταύρου και είμαι χαρούμενος που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μου. Δώρισαν την ψυχή τους και το χρόνο τους στο βωμό του θεού του Δράματος και αυτό το κάνουν εδώ και πολλά χρόνια μιμούμενοι μια πράξη σπουδαία και τελεία προς λύτρωση των ιδίων και των θεατών. Και φυσικά πέρα από αυτούς που εκτέθηκαν επί σκηνής ήταν κι όλοι οι άλλοι που τρέχαν αδιάκοπα στα παρασκήνια. Όλους τούς ευχαριστώ από καρδιάς.

Πείτε μας μερικά λόγια από την εμπειρία της συνεργασίας με τον Θανάση Ζέρβα;

Τον Θανάση λίγο τον γνώριζα πριν τη συνεργασία μας. Οι συστάσεις για τον χαρακτήρα και την εργατικότητά του που τον συνόδευαν ήταν οι καλύτερες. Του εμπιστεύτηκα το παρθενικό μου θεατρικό κείμενο. Κι εκείνος έστησε την παρθενική του ολοκληρωμένη παράσταση με μαεστρία δικαιώνοντας τις προσδοκίες μας. Το timing μας, επιτρέψτε μου τον “νεολογισμό”, ήταν ακριβές, καθώς εκείνος μόλις είχε γυρίσει στην ιδιαίτερη πατρίδα του -κατάγεται από και μεγάλωσε στο Βόλο- έπειτα από λαμπρά καριέρα στην πρωτεύουσα, κι εγώ μόλις είχα ολοκληρώσει ένα κείμενο για τον τόπο μας, για τον οποίον με θέμα κι αφορμή ήθελε πάντα να δημιουργήσει κι εκείνος. Η μεταδοτικότητα, η μεθοδολογία και η σεμνότητά με την οποία υπηρέτησε το κείμενο έδωσε τη δυνατότητα να μεταφέρει το όραμα του έργου σε ολόκληρο το θίασο κι από εκεί κάτω από τη σκηνή, στο κοινό. Χωρίς το Θανάση τίποτε δε θα ήταν εφικτό και πολύ σωστά κι εύγλωττα ειπώθηκε για εκείνον ότι η διδασκαλία του κατόρθωσε το ζητούμενο, να πιάσει το σωστό μίτο που μας οδήγησε όλους μαζί στο λαβύρινθο των παραλίμνιων χαρακτήρων της Βοιβηίδας που χάθηκαν μαζί με τα νερά της (Στ.Τραγάκης, Προϊστάμενος Μουσείου Πλινθοκεραμοποιείας Τσαλαπάτας, συνέντευξη τύπου 9/6/2010)

“Ήταυρος στο υγρό μάτι της Θεσσαλικής γης” ήταν η πρώτη σας ολοκληρωμένη θεατρική συγγραφική προσπάθεια. Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;

Το μέλλον σχεδιάζει για εμάς θαρρώ και όχι εμείς για αυτό τελικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή είναι η απαρχή (κρατήστε αυτή τη λέξη παρακαλώ, σας εκμυστηρεύομαι ότι θα αποκωδικοποιήσει σε λίγο καιρό τα θεατρικά μου σχέδια) ενός ταξιδιού άλλοτε μοναχικού άλλοτε τόσο ομαδικού όπως ήταν ο Ήταυρος, μα πάντα γοητευτικού γιατί δεν ξέρουμε σε ποια παραλία θα μας βγάλει. Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία και σας εύχομαι σπουδαία άρθρα και ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις.

Δείτε το αφιέρωμα του fifo.gr για την παράσταση